Iedere vogelaar kan wel een paar van die frustrerende momenten opnoemen waar een soort ouderwets verprutst werd: door onoplettendheid of domweg pech de vogel in kwestie kwijtgeraakt, net niet op het diagnostische kenmerk gelet etc. Bestond de teletijdmachine maar!
Zo’n moment was ook een waarneming van een “blonte” tapuit op 13 oktober 1992. Wij (Marc Olaf Blijerveld, Raymond van Splunder en ondergetekende) vonden die dag op de Lange Paal een tapuitachtige die we ogenblikkelijk als een jong mannetje Bonte of Oostelijke Blonde Tapuit konden kwalificeren. De vogel was lekker bezig op de speeltoestellen en leek behoorlijk honkvast. Toen begon het gestuntel: de kersverse Jonsson en het fototoestel lagen in ons huisje op de Ankerplaats en geen van allen had zin om die spullen te gaan halen.
“Maar ik heb gister de afwas gedaan”, “Ja, en ik heb het vorig jaar de plee schoongemaakt”, “”ok, laten we gaan loten”, “ik zoek drie stokjes en degene die het kortste stokje trekt is de lul”, “nee, degene die het langste stokje trekt, is de lul”, “wacht, ik heb een beter idee: we gooien een muntje”. Afijn, dit duurde al met al een minuut of vijf en toen was de kogel door de kerk: Raymond moest naar het huisje stoempen. Na een high five vroegen Marc Olaf en ik tegelijkertijd aan elkaar waar die broekenboller eigenlijk was gebleven. Wij zijn elkaar het antwoord nog steeds schuldig, want van de vogel was geen spoor meer te bekennen. Ondanks intensief speurwerk die middag en de daaropvolgende dagen hebben we de vogel niet meer kunnen vinden. Achteraf gezien logisch, want de vogel was natuurlijk op weg naar Petten, alwaar hij op 23 oktober opdook op het rijkswaterstaatterrein.
Gezien het feit dat we de vogel hooguit een paar minuten in de kijker hebben gehad en we enkele belangrijke kenmerken (keelvlek, grondkleur mantelveren) niet goed genoeg hebben gecheckt, is de vogel de boeken in gegaan als een “blonte”tapuit, hoewel ik al die jaren erna nog nooit een Oostelijke Blonde Tapuit heb gezien die er zo uitzag.
Gelukkig bestaat er soms zoiets als gerechtigheid: op 7 oktober 1993 fietste ik na een lange dag vogelen aan het eind van de middag moederziel alleen langs het noordelijke fietspad terug van de Lange Paal naar ons huisje op Duinkersoord. Op een paar honderd meter ten westen van de Ankerplaats deed een routinecheck van een op het fietspad bivakkerende tapuit mijn hart overslaan: verdomme weer een jong mannetje Bonte Tapuit (het kon dus niet dezelfde zijn, haha) in mijn kijkerbeeld!
Tja, daar sta je dan in het pre-mobiele tijdperk: er restte niets anders dan een telefooncel op de Ankerplaats op te zoeken om de al aan het gerstennat zittende huisgenoten te verwittigen: “ik heb goed en ik heb slecht nieuws, het slechte nieuws is dat jullie je bier en chips even moeten laten voor wat het is, het goede nieuws is dat ik net een Bonte Tapuit heb gezien nabij de Ankerplaats”. Daarna als een idioot terug naar de plek; het zal toch niet waar zijn dat-ie weer weg is, want dan ga ik echt nooit meer naar de kerk…maar nee hoor, hij zat er nog en kon het resterende uur en de dag erna uitvoerig bestudeerd en gefotografeerd worden.
Het betrof toentertijd het vierde geval voor Nederland.
Wim van Spunder
Copyright © 1992-2024 Deception Tours - No Guts - No Glory!