Een aantal fanatieke vogelaars was ontevreden met het verloop van de DBA-weken op Texel. Oorspronkelijk waren deze weken opgezet om het vogelen op de Waddeneilanden in de herfst te stimuleren en zo de kans op het vinden van goede soorten te maximaliseren. De onvrede met de DBA-weken spitste zich toe op een aantal punten.
1 In de DBA-week waren we vaak afhankelijk van één aankomst (fall) van trekvogels – als deze fall zich al voordeed in (of net voor) de week dat we op Texel waren. Door te spreiden over de herfst zou je een betere kans op zo’n fall verwachten – en met een serie van drie lange weekeinden in plaats van een aaneengesloten periode van 10 dagen zou de trefkans dus hoger moeten zijn.
2 De DBA-week werd om ‘opvoedkundige redenen’ altijd in de herfstvakantie gehouden. Daardoor zaten we jaren lang in dezelfde periode en dus in hetzelfde gamma dwaalgasten te zoeken. Spreiding over de herfst zou de variatie aan dwaalgasten kunnen verhogen.
3 Te vaak verviel de DBA-week na een paar dagen hard vogelen in een periode waarin vogelaars nauwelijks uit de auto kwamen. Blijkbaar was de ‘attention span’ van de gemiddelde vogelaar beperkt tot twee of maximaal drie dagen, waarna de verveling toesloeg als er geen verse aankomst was.
4 Als druppel die de emmer deed overlopen werd het op Texel steeds moeilijker om te vogelen. Als je een verrekijker omhad en een grote teen naast het pad stak kreeg je bij wijze van spreken een bekeuring terwijl bijvoorbeeld bramenzoekende toeristen diep in het zelfde gebied ongemoeid werden gelaten.
Kortom, het werd tijd voor een list: drie weekeinden gespreid over de herfst op een eiland waar geen auto’s werden toegelaten. Onder de naam ‘Deception Tours’ begon een anarchistisch collectief van fanatiekelingen in 1992 een serie Vlieland-weekenden die tot op de dag van vandaag voortduurt. Vlieland bleek voor hen een verademing; waar je op Texel gewend was te worden weggejaagd als je van de openbare weg in een tuin keek werd je op Vlieland uitgenodigd om in de tuin te komen. De ‘omgekeerde’ ligging met de vuurtoren op de oostzijde van het eiland en een oostpunt die zeer toegankelijk is zou zich in de komende jaren bewijzen. De oogst in 1992 was bescheiden – maar wel met elk weekend een (toen nog) beoordeelsoort, met als beste een Bruine Boszanger Phyllsocopus fuscatus op 31 oktober – en er was geen noemenswaardig succes in 1993 (met als dieptepunt een weekend waarin een Bokje Lymnocryptes minimus de beste soort was). Maar een concept was geboren dat in de volgende jaren een merkbare invloed op de lijsten van de Nederlandse ‘birding scene’ zou hebben.
Dit is een onderdeel van het derde artikel in de reeks 30 jaar Dutch Birding
30 years Dutch Birding, part 1
30 years Dutch Birding, part 2
30 years Dutch Birding, part 3
30 years Dutch Birding, part 4
Copyright © 1992-2024 Deception Tours - No Guts - No Glory!