Geen Bladkoning

Het was al een waanzinnig weekend, DT3 2023 en het had al zoveel gegeven. Ik zat in de laatste uurtjes voordat de boot om 11.50 uur zou vertrekken en ik met een zeker weemoedig en voldaan gevoel de kleine 200 km terug naar huis zou rijden in mijn oude bak. Die zondagochtend zou ik op het oostelijk deel van Vlieland blijven. Beetje de zee afspeuren met de telescoop, nog even langs de Geelbrauwgors (wat een vondst!) en het bos nog even in om die Bladkoning toch op mijn lijst voor 2023 bij te kunnen schrijven. Ik was bij de IJsbaan, het was regenachtig en er zat bar weinig. Zo weinig dat ik uit verveling de wilde eenden begon te tellen. Effe verder fietsend langs de vijver begon het wat harder te regenen en ging ik schuilen onder de bomen.

Ik stond wat voor me uit te staren tot er boven de bomen een gierzwaluw recht op me af kwam. De eerste reactie was dat het ‘weer’ een Vale Gierzwaluw zou zijn. Toch mijn verrekijker erop gezet want wie weet zou ik wat kenmerken van Vale kunnen oefenen. En toen gebeurde waar ik al vele malen over gelezen had: alle stoppen sloegen door en de adrenaline kikte in. De reden voor deze mentale en fysieke omslag was dat deze gierzwaluw een heel duidelijk witte buik had! Het enige wat ik toen dacht was, foto’s maken! Maar de camera zat vanwege de regen in mijn rugzak. Toch besloot ik het beest los te laten, heupband los, rugzak op de grond, bovenklep los, snoerband los, camera eruit, lensdop eraf, camera aan, inzoomen, omhoogkijken en zoeken. En toen bleek alles mee te zitten. Hij had geen haast en vloog nog steeds rustig naar me toe. Ik richtte mijn camera, schoot een aantal foto’s en toen verdween hij achter de bomen en vloog richting het dorp. Gelukkig stonden alle instellingen van de camera goed en pakte de autofocus (nu wel) de vogel in een keer goed. Om zeker te weten dat ik die witte buik goed had gezien snel de foto’s terugkijken en daar was het bewijs: Alpengierzwaluw!

Ik stond te trillen op mijn benen maar moest toen door naar de volgende actie, de whatsapp-groep. Ik probeerde te typen maar met die trillende vingers ging het echt niet. Toen heb ik de mobiel op mijn fietszadel gelegd, heb met mijn linkerhand de pols van mijn rechterhand gepakt en typte met mijn wijsvinger:

Nu dat ik de app-feed terugkijk is het allemaal heel snel gegaan want binnen een minuut had Gerben Mensink al geappt dat de vogel voorbij het dorp was. Vincent Douwes (“Timing is alles!”) en Jaap Westra waren de andere gelukkigen die na het appje direct omhoogkeken. Na de IJsbaan ben ik doorgefietst naar de Uitkijktoren van Ruige Plak en heb met een aantal anderen de horizon afgetuurd in de hoop dat de vogel nog een rondje deed over het eiland. Maar helaas zonder succes wat toch wel heel zuur was. Kort daarna werd het eiland (en wij) flink geteisterd door een regenfront dat waarschijnlijk ook de reden is geweest dat deze eerste Alpengierzwaluw voor Vlieland veel te snel van het eiland af was.

Tja, en dan loop je die laatste uurtjes een beetje met je ziel onder je arm. Door dat regenfront moest er ook nog eens 15 minuten geschuild worden op het gezellige industrieterrein waar ik hoopte op een glimp van de Zwarte Roodstaart. En toen was het toch echt tijd, spullen pakken en naar de boot. Vanaf de haven pikte ik nog net 2 Paarse Strandlopers mee wat meteen de laatste soort was van deze editie DT3. Op de boot ontmoette ik nog Frank Jellema en Maurice ten Hoope die ook, net na de afvaart, het bericht kregen dat een Vale Gierzwaluw langs de duinen ging. En ja hoor, terwijl we langs de oostkant varen kon deze ook nog net meegepikt worden, net als deze gelukkige DT-ers op het eiland.

2023 gaat de boeken in zonder bladkoning maar wel met een zelfontdekte lifer: Alpengierzwaluw!

Maurice van Veen

• meer verhalen uit 2023