Raddes boszanger op Vlieland, 22 oktober 2011

De Deception Tours weekenden staan al een aantal jaren al vanaf begin januari in de agenda genoteerd. Vanaf de eerste keer dat ‘wij’ (Ruben en Jorrit Vlot, Richard Houtman en ik, Pieter van Veelen) naar Vlieland kwamen waren we verslaafd. Het zijn dé hoogtepunten van het jaar; veel leuke soorten per weekend en altijd spannend vogelen. Het laatste DT weekend van 2011 was een speciale. Op de altijd vrolijke ochtendboot heerste ondanks een mooie Vorkstaartmeeuw een gematigde sfeer. Hans ter Haar was er niet meer; de aanvoerder in de strijd der lijsten moest opgeven. Voor ons was Hans een grote motiverende factor, zeker op de Deception Tours weekenden! ‘Het zit er hoor, jongens!’ kregen we vaak te horen als de bosjes weer leeg waren, en wij een mentale inzinking hadden. Het is een zin die vele keren door mijn hoofd heeft gespeeld op DT 3 dit jaar.

Op vrijdag konden de long‐stayers Bruine boszanger en Roze spreeuw vrij gemakkelijk worden ingekopt, maar verder was het niet bijzonder spannend. Zaterdagochtend werd er vroeg opgestaan in ‘de Eidereend’ om camping Stortemelk en de oostpunt van het eiland uit te kammen. Ook nu waren de bosjes vrij leeg en de windrichting was nog wel zo goed. Veel verder dan een enkele Geelgors en Boomleeuwerik kwamen we niet. Dan maar een bakje koffie. Jorrit en ik reden om een uur of 11 naar het huisje om een bakje koffie te zetten. Hoewel vaak nodig, voelt zo’n klein uurtje binnen zitten terwijl de lucht strak blauw is niet helemaal lekker. We beslissen om ‘de kooien’ te doen zodra de koffie op is. Ondertussen komt ook Richard binnen voor een bakkie. Na drie kwartier falen stapten we op de fiets en harkten richting zuidwest met een pittige zijwind op links. We slaan camping Lange Paal maar over en ploegen over een bospad de Nieuwe eendenkooi in. Totaal niet gefocust en volledig onscherp zetten we de fietsen neer en lopen línea recta naar het bankje. Het is inmiddels een uur of 12. We speculeren als zo vaak over de Sora die hier rond moet lopen. Een sigaretje en de o‐zo‐onmisbare energy drink worden van harte genoten en ondertussen luisteren we aandachtig naar alles wat zijn mond houdt. Het was zelfs zo stil en de motivatie was dusdanig laag dat we opperden om het rondje om de kooiplas niet eens te doen en terug te lopen naar de fiets. Een klein shotje adrenaline deed me opstaan en ik zei tegen Jorrit en Richard: “Ik weet niet wat jullie doen, maar ik ga gewoon het rondje nog even doen’.

Na even aarzelen kwamen de mannen langzaam op gang en kort daarna liepen we tegen de klok in over de smalle paadjes rond de plas. Een minuscuul flockje met maar liefst een Roodborst en een eenzame Staartmees (of waren er meer? …ik liep maar door en Jorrit en Richard bleven staan). Dertig meter verder schoot er een phyllo over het pad, op kniehoogte. Ik tilde voor het eerst in de kooi m’n kijker op en zag enkel de achterkant van de vogel, de rest was verborgen achter de bladeren. Donkergele onderstaartdekveren waren het enige dat ik zag. ‘Raddes!’ dacht ik, of zou het toch een Tjif zijn? Die zijn ook wel eens wat gelig… De vogel beweegt enigszins en ik zie ontzettend lichte pootjes! De vogel draait in een flits zijn kop en een joekel van een wenkbrauw komt om de hoek zetten, inclusief het dikke snaveltje en de donkere oogstreep! Ik draai me om en Jorrit en Richard zijn nog uit beeld. Jorrit had een camera en ik niet! “Jongens, een phyllo met gele onderstaartdekveren” riep ik in een combinatie van fluisteren en schreeuwen, of iets in die geest. Meteen kwamen ze aangesprint: “waar”? “Daar”! En de vogel gaat meteen vrij zitten als ze hun kijkers optillen. “Raddes!” Precies, dat dacht ik ook, zei ik.

Het fijne in de nieuwe kooi is het waardeloze bereik. De eerste piep en WhatsApp probeersels mislukten, dus Jorrit handde zijn camera over en liep het bos uit om te piepen. Op het moment dat ik de camera optilde om even te kijken hoe hij was ingesteld komt de Raddes boszanger volledig vrij zitten. Ratel, en klaar! Jorrit kwam meteen terug met de mededeling dat de piep was verzonden en nu restte ons nog de vogel in beeld te houden. Met alle emoties was de vogel in de ondergroei verdwenen, maar de eerste DTers kwamen binnen vijf minuten aanstormen. De foto’s liegen er niet om. Een Raddes en nog een niet‐skulker ook nog! De vogel werd snel teruggevonden en alle aanwezige vogelaars hebben die middag de vogel uitstekend gezien! Ik heb van horen zeggen dat de vogel het zelfs nodig vond om te landen op de voeten van mevr. Benders! Anderen beschreven hun waarneming als “liet zich geniaal zien, tot het gênante aan toe!” Enkele Friezen sloegen er in de vogel succesvol vanaf het vaste land te twitchen. De volgende dag werd de vogel niet meer teruggevonden

Deze was voor Hans, zoals vrijdagavond in Tante Pé al was afgesproken tijdens een waardig afscheid van Deception Tours.

Geschreven door Pieter van Veelen

• meer Raddes